Om te (h)uilen

Uilen hebben altijd iets mysterieus vind ik. Het grote verendek en lieve koppie verhullen dat de uil een echt (nacht)roofdier is. Ze kunnen hun prooi retegoed horen in de duisternis. Met zo’n flexibele nek zien ze ook nog alles, ook in het donker.

Mijn eerste ervaring met een uil is toen ik nog een kijkbuiskind was: ‘oogjes dicht en snaveltje toe’ zei Meneer de Uil voordat ik ging slapen. Alhoewel de Fabeltjeskrant voor mijn tijd is, werd dit in mijn jeugd uiteraard herhaald. Mijn volgende ervaring is wat levendiger geweest. Fascinerend keek ik als klein meisje (met popcorn op schoot) hoe Harry Potter van Hagrid een prachtige sneeuwuil kreeg voor de post. Een loyaal en magisch beest. Gelukkig heb ik nooit het geduld gehad om de gehele Harry Potter reeks af te kijken, want het schijnt dat dit mooie beestje aan het einde van de reeks komt te overlijden.

U snapt het al, het zou fantastisch zijn om een uil eens in levendige lijven te zien. In de dierentuin heb ik deze magische vogels als kind vaak mogen bewonderen, maar in het wild ben ik er nooit een tegengekomen. De sneeuwuil komt overigens zelden voor in Nederland, ‘s winters dwalen zij af naar het zuiden. Echter, een afdaling naar Nederland is wel een hele zuidelijke omweg voor deze vogels, maar het komt weleens voor dat een sneeuwuil deze afslag heeft gemaakt.

Oehoe

Voor mijn verjaardag (afgelopen mei), waren we een dagje op pad geweest in Limburg. Naar de Oehoe vallei bij de Sint Pietersberg. We wisten dat de Oehoe, een van de grootste uilen, hier broedt en dat ze ook jonkies hadden. De kans om deze grote uil tegen te komen zou dus groot zijn. Vanuit het uitkijkscherm is een weids uitzicht over de Oehoe Vallei. We hebben hier enige tijd gezocht naar het oehoe paar, maar we hebben ze helaas niet gezien. De vallei is groot en ze hadden die dag geen zin om over te vliegen. Dan maar de omgeving verkennen. Na een stevige wandeling, gingen we toch nog één keer terug naar de Vallei. Bij geluk kwamen we twee vrijwilligers van natuurmonumenten tegen. Zij hebben vanaf een andere uitkijkpunt de jonkies in de verte aangewezen. Blijkbaar doet dit paar Oehoe jaarlijks op dezelfde plek broeden.

Ja! Eindelijk een uil gezien in het wild! Een juveniel, in de verste verte, maar toch fascinerend. De vrijwilligers vertelde ons dat de ouders altijd op de uitkijk staan, in de buurt van de jongen. Maar ook de vrijwilligers hebben de ouders nooit gezien. We hebben de kanten afgespeurd, helaas vanwege de afstand en de schutkleur van de beestjes hebben we de ouders zelf niet gezien.

Uilen(zoek)tocht

Vanwege de populariteit van woonboerderijen, worden veel oude schuren afgebroken en vervangen voor nieuwbouw. Niet alleen vestigen uilen zich graag in oude schuren, ook hun prooien (o.a. muizen) leven er graag. De huisvesting van deze mooie beestje verdwijnt daarmee. Nu weten we bij ons in de buurt gelukkig nog een aantal plekjes met oude schuren waar steenuilen schijnen te broeden. Samen zijn we een aantal keer op verschillende dagdelen op uilen(zoek)tocht geweest, maar helaas. Totdat Mick alleen op pad gaat:

Gloeiende gloeiende, wat ben ik dan een beetje jaloers zeg. De volgende dag ga ik mee op pad, maar helaas. Hij verstopt zich. Het geluk is niet aan mijn zijde.
Zo weten we ook waar een ransuil af en toe rust. Samen zijn we een aantal keer bij dit plekje geweest, maar helaas zit hij er niet. Ik heb dus nog steeds geen geluk. Blijkbaar ligt het aan mij, want als Mick zelf op pad gaat heeft hij wel geluk. Daar zit de ransuil lekker te rusten onder de boom. Natuurlijk ga ik niet toegeven dat ik jaloers ben, maar dat ben ik toch écht wel. Om te huilen zelfs.

Totdat we een aantal dagen later teruggaan naar de steenuil bij de schuur. Even goed turen, maar het lijkt erop dat ik geluk heb vandaag! Daar zit de steenuil verstopt bij het dak van de schuur. De uil zag ons alleen eerder, dan dat wij hem zagen. Na één snelle foto, verstopte de uil zich helemaal voor ons. Maar mijn avond kon niet meer stuk! Oogjes dicht en snaveltjes toe.